Өдөр ирэх тусам...

Өдөр ирэх тусам, нас явах тусам л нэг юм дотроос зулгаана. Өр нэмэгдэж нас явж, хүүхдүүд өсч том болсоор байхад би л ганцаараа гадаснаас уяатай заан шиг нэг газраа. Сэтгэл санаа нь бол аль хэдийнээ аль нэг мэдэхгүй газраа тэнэж явах шиг. Хааяа нэг над дээр ирэхдээ - эндээ л байсаар уу гээд намайг голоод явчих шиг санагдана. Аргаа ядахдаа намайг гадсаар тэвнээр бүр болохгүй бол давсагаар минь хөөн гадаснаас уяа алдруулах гэж оролдоод байх шиг. Даанч гадас суларсан ч хараагүй юм шиг царайлах би. Яг бодохоор хэнд хамаатай гэж магадгүй хүүхдүүдэ хань ижил, нэр хүнд гээд жижигхэн ганц уяанд яасан ч олон олсны тасархай байх юм. Надтай надгүй орших, гэхдээ надтай байхаараа утга учиртай харагдах уяа. мэдэхгүй л дээ магадгүй надгүй бол өөр илүү сайн сайхан утга учиртай ажилд орох л байх. Маргааш ч хүн машинд дайруулаад үхчихэж магадгүй гэж хэлдэг ч үүндээ өөрөө итгэхгүй байна уу даа. ер нь өөртөө юм хэлэхэд яг яаж хэлбэл хүрдэг юм болдоо...